Τα Παιδιά του Χρόνου

Το ρολόι στο μετρό των Αθηνών,  πρωτοχρονιά του 2016

«Χρόνος παις εστι παίζων πεττεύων. Παιδός η βασιλεία»

Ηράκλειτος

Ο Χρόνος είναι ο μεγάλος πατέρας, κόρη και γιος. Μητέρα, η ενέργεια του Χώρου. Μέσα στη ροή του γεννιόμαστε και πεθαίνουμε συνεχώς, σε ένα διαρκές γίγνεσθαι του ΤΩΡΑ, κάθε ΩΡΑ, στο μεγάλο ταξίδι της συνείδησης.

Γεννήθηκε, όταν ο Κρόνος πήρε την εξουσία των έμβιων όντων στην ύλη του χωροχρόνου και ο άνθρωπος αναδύθηκε με του Διός και Homo Sapiens,  τη βασιλεία, μέσα από την φωτιά της έμφυτης νοημοσύνης, στην Πύλη του Νοήμονος Όντος με Ουσία.

Όταν η Αθηνά, εξήλθε πάνοπλη, από τις εισόδους και εξόδους, σκοτεινών σπηλαίων και βαριών κεφαλών, με φαιά ουσία, η εξελισσόμενη νοημοσύνη, γιόρτασε το γεγονός με εκτυφλωτική   φαντασμαγορία.
Ο χρόνος είναι μεγάλος κριτής και αμείλικτος δικαστής. Μας γεννά, μας καταπίνει, μας κάνει όντα σοφά. Μόνο ό,τι αντέχει στην ετυμηγορία του χρόνου, την αθανασία του Πνεύματος κατακτά, γιατί ελεύθερο, με του Αετού τα Φτερά, πετά.

Ο χρόνος είναι ένα παιδί που παίζει πεσσούς και η βασιλεία του ανήκει στα παιδιά.

«Χρόνος ο πάντων πρόγονος». Πίνδαρος

©©