 |
| Οδύσσεια 2008-2017 |
Ροκ διαδικτυακές αναπαραστάσεις
Πρόλογος
Το βιβλίο αυτό γράφτηκε με το πνεύμα του ηθοποιού πολεμιστή.
Πρώτα παίχτηκε ζωντανά στο διαδίκτυο σε μια ζωντανή
παράσταση και μετά συστηματοποιήθηκε στο
παρόν σύγγραμμα. Βασίστηκε στην ιδέα ενός οδυσσειακού νου, να χρησιμοποιηθεί το διαδίκτυο ως μια μεγάλη
θεατρική σκηνή, όπως και είναι εν μέρει και, με τον πνεύμα του ΤΗΛΕΜΑΧΟΥ που μάχεται από μακριά, να παιχθούν τα Ομηρικά Έπη με αμεσότητα, ζωντάνια, φρεσκάδα
και αυτοσχεδιασμό προκαλώντας διάφορες δράσεις και αντιδράσεις σε σύγχρονο συγχρονισμό
και συντονισμό.
Ποτέ δεν έγιναν συμφωνίες κάτω από το τραπέζι, ποτέ δεν
πιέστηκε κανείς για τίποτα. Όλοι ήταν ελεύθεροι να πάρουν μέρος, να μη πάρουν, να τα καταλάβουν, να μη τα καταλάβουν, να σχολιάσουν,
να μη σχολιάσουν, να φύγουν, ναμείνουν, δεν λογοκρίθηκαν, δεν κρύφθηκαν
σχόλια και παρατηρήσεις, ακόμη και
χυδαία, αντιδεοντολογικά μερικές φορές
και, συκοφαντικά.
Η πρόθεση κατατέθηκε ευθύς εξ αρχής, με την πρώτη ανάρτηση και την ανακοίνωση για
την κάθοδο του τόξου. Συνδέθηκαν πολλά γνωστικά πεδία της τέχνης, της επιστήμης,
της φιλοσοφίας, της πολιτικής στο χθες, στο σήμερα και στο αύριο. Πήραν μέρος
σχεδόν όλοι και όλη η μπλογκόσφαιρα, όπως
ήταν φυσικό, γιατί δεν θα περνούσε απαρατήρητο το γεγονός μιας Ομηρικής αγγελίας και αναγγελίας σε μια
πρωτόγνωρη διαδικασία απαγγελίας.
Ο καθένας με τον χαρακτήρα του, τις γνώσεις του και την
επιλογή του, κατανόησε και διέδωσε το έργο. Πολλοί μπροστά και φανερά, οι περισσότεροι πίσω και κρυφά σε μηνύματα εσωτερικά.
Τα συμπεράσματά μου;;;;;
Η ανθρώπινη φύση δύσκολα αλλάζει, αλλά αξίζει να
προσπαθήσεις κανείς.
Η ανθρώπινη συνείδηση είναι απούσα τις περισσότερες φορές και αυτό
είναι ένα διαχρονικό πρόβλημα μεγάλης ολκής.
Τα λόγια είναι λόγια, όταν έρχεται η στιγμή της πρακτικής
εφαρμογής, μένουν λόγια. Κανείς δεν θέλει να ξεβολευτεί, και να αλλάξει κάτι πραγματικά, να αναλάβει την ευθύνη
της ύπαρξης του, απλώς θέλει λίγο τον πόνο του να πει και να δικαιολογηθεί.
Μερικοί παραπονέθηκαν πως δεν το ήξεραν από την αρχή και
όταν το έμαθαν πάλι το ίδιο έκαναν και
τον ίδιο ρόλο έπαιξαν, όπως και στην αρχή.
Εκείνο που έκανε εντύπωση, ήταν ο φόβος τους, ένας μεγάλος
φόβος που μετατρεπόταν σε μία λύσσα και ένα μίσος, ζήλια, μοχθηρία, που άγγιζε την μεταφυσική. Έδειχνε όμως, πως ήμουν σε καλό δρόμο για να αντιδρούν έτσι. Η μάσκα του ηθοποιού δεν είναι η περσόνα του εξουσιαστή
ΠΕΝΘΕΑ.
Ο καλός ηθοποιός είναι ένας άνθρωπος απλός. Είναι ο ρόλος, όσο
είναι στη σκηνή, μετά ήρεμα αποχωρεί. Δεν
διακατέχεται από σύνδρομα εξουσίας και εμμονής. Χαμογελά, το φιλοσοφεί το θέμα
και προσπαθεί να γίνει καλύτερος άνθρωπος και να βελτιωθεί.
